Gökyüzünün her zamanki gibi pürüzsüz, ışıltılı göründüğü bir kış gecesiydi. Dolunay, bütün ihtişamıyla dünyaya ışık saçıyor, gecenin tek hakimi olduğunu anlatmaya çalışıyordu. Yıldızlar, bugün ortalıkta görünmüyordu. Sanki her biri, bir köşeye sinmiş gibiydiler. Rüzgar, çıplak ağacın kalın gövdesini acımasızca yalayıp geçti. Üşüyen ağaç titreyerek ısınmaya çalışıyordu. Sakin bir gece olmasına rağmen birilerinin içinde fırtınalar kopuyordu. Micha... Çimlerin üstüne bağdaş kurmuş, bu okulda ne yaptığını, neden burada olduğunu, niçin bunları yaşadığını düşünüyordu. Boşunaydı. Aklına hiçbir sorunun cevabı gelmiyordu. Gölde ışıl ışıl parlayan yansımasına uzun uzun baktı. Gözleri ne kadar hoş görünüyordu. Acaba gerçekte de böyle pırıl pırılmıydılar? Hiç sanmıyordu. Parmağını göle batırarak daireler çizmeye başladı. Görüntüsü bir anda bozulmuştu. Belki de yaşam da böyle bir şeydi. İnsan müdahele ettikçe değişiyordu. Onun için artık geçti. * Keşke yaşadıklarımı en başından değiştirebilseydim. * diye düşündü. İşte o zaman herşey daha farklı olurdu. İnsanlara zarar vermek zorunda kalmaz, hiç birinin kalbini kırmazdı. Herşey mensup olduğu aileden ve binasından kaynaklanıyordu.
Kimse, onu anlamayacaktı. Neden iyi olmaya çalıştığını, insanlarla neden arkadaş olmaya çalıştığını anlamayacaklardı. Micha, bir anda silkindi. Ona doğru biri geliyordu. Hemen ayağa kalktı ve gelenin yüzünü seçmeye çalıştı. Gözleri bir anda faltaşı gibi açılmıştı. Ona doğru gelen, eski sevgilisi Matt idi. Micha'nın bir anda gözleri dolmuştu. Onun, yaklaşık iki yıl önce trafik kazasında öldüğünü sanmıştı. Matt, ağır adımlarla gözleri dolu dolu olan kıza yaklaştı. Sarışın, renkli gözlü, yapılı ve uzun boylu bir çocuktu. Ellerini kızın yanağına koydu. Kızın gözlerinden damlayan yaş elinin üstünden hızlı bir şekilde akıp çimlere düştü. Micha, şaşkın bir şekilde:
" Sen... Sen... Yaşıyorsun! Gerçeksin! "
derken Matt'e sıkı sıkı sarılıyordu. Matt, üzgün bir şekilde kafasını yere eğdi. Micha'nın kafasını yavaşça kaldırıp kendisine bakmasını sağladı. Onun da gözleri dolu dolu olmuştu. Kısık ve titrek bir sesle:
" Hayır Micha. Yaşamıyorum. Kafandaki soru işaretlerini gidermene yardım etmek için buradayım. "
dedi. Micha, inanmamıştı. Tekrar tekrar çocuğa sarıldı. Onu hissediyordu, kokusunu alabiliyordu. Gerçek olduğuna yemin bile edebilirdi. Yine de susmayı tercih etti. Zaten istese de konuşabileceğini sanmıyordu. Gözleriyle Matt'e yalvarırcasına gitmemesi için baktı. Ama gitmek zorunda olduğunu biliyordu. Bu yüzden konuşmasına izin verdi.
" Dinle beni Micha. Kim olduğun, nereden geldiğin önemli değil. Önemli olan buradaki. "
derken Matt, elini kızın kalbinin üstüne koydu. Micha ise kalbine dokunan eli sağlam bir şekilde sıkıyordu. Matt, konuşmaya devam etti.
" Kimse, senin hakkında yargıya varamaz. Sen özgürsün. Bu yüzden kendin ol. Ne olursa olsun, kim ne derse desin kendin ol. "
Micha, kafasını 'tamam' anlamında salladı. Bakışlarından artık onun gitmesi gerektiğini anlamıştı. Yine hıçkırıklara boğulmaya başladı. Gitmesini istemiyordu. Onu yalnız bırakmasını istemiyordu. Matt, yavaşça elini Micha'nın kalbinden çekti. gözleriyle açıkça * Elveda. Kendine iyi bak. * diyordu. Kız, bu sefer Matt'in dokunduğu yere allerini koydu. İşte tam burasıydı. Sızlıyordu. İnanılmaz bir acı çekiyordu. Bağırmamak, haykırmamak için kendini zor tuttu.
Micha, bir anda yattığı yerden doğruldu. Çimlerin üstünde uyuyakalmıştı. Üstündeki çimenleri silkeleyerek ayağa kalktı. Dışarıdaki öğrenciler yavaş yavaş içeri giriyorlardı. Yatma saati gelmişti belli ki. Ağır adımlarla kapıya doğru yürümeye bşladı. İçeri girdi ve merdivenin ikinci basamağına basıp, yukarı aşağı doğru inmesini bekledi. Tabloların yanından geçerken, hala Matt'in söylediklerini düşünüyordu.
" Kimse, senin hakkında yargıya varamaz. Sen özgürsün. Bu yüzden kendin ol. Ne olursa olsun, kim ne derse desin kendin ol. "
Yatakhaneye girdiğinde bir kaç kızın hala üstünü değiştirdiğini gördü. Çok fazla oyalanmadan o da üstünü değiştirerek, başını artık ona taş gibi gelen yastığının üstüne koydu. Yarından ibaret herşey değişecekti. Herşey... Kimsenin, ne dediği umrunda bile olmayacaktı. Söylenen sözlere kulak tıkayacaktı. Gerekirse, kendi için savaşacaktı. Elini kalbine götürdü. Matt'in ellerini hala hissedebiliyordu. Uyumadan önce son bir kez okşadı yumuşak elleri. Gözleri kapanırken söylediği tek şey şuydu:
" Teşekkürler Matt. "
Cuma Mayıs 01, 2009 8:38 pm
