"Öylesine güzeldi ki yalnızlığı bir gölün, onu daha az sevemezdim. Ve gizemli rüzgar, ahenkle mırıldanarak gittiğinde, o zaman uyanırdım.''
Şiir dizeleri miydi bu, pürüzsüz dudaklarından dökülen? Oysa şiir sevmezdi. Hele ezberleyebileceği, aklının ucundan bile geçmezdi. Arkasını verdiği ağacın gölgesi, artık azalıyordu. Güneş yer değiştiriyor, sessizce esen rüzgar biraz daha hızlanıyordu. Elindeki ufak defteri, yavaşça ağacın köklerini saldığı yere bıraktı. Rüzgardan dağılmış saçlarını, parmaklarıyla düzeltmeye çalışıyordu. Bir süre saçlarıyla uğraştıktan sonra aman! dercesine bir yüz ifadesiyle lastik bir tokayla saçlarını tutturdu. Canı sıkılıyordu. Nedeni belli olmayan bu sıkıntı, gittikçe büyüyerek tüm benliğini sarıyor, karnına kramp olarak kendini gösteriyordu. Neden mutsuz olduğunu bilmiyordu, Madestie. Oysa hayatında herşey iyi gidiyordu. Ne bir dert, ne bir tasa... Karmaşık kişiliğiyle çoğu kes yaşadığı bir şeydi bu. Bazen en saçma şeyleri, en saçma sözleri kafasına takar, gün boyu bunu düşünürdü. Bu gün de pekala böyle bir şey olmuş olmalıydı ve bunu hatırlamıyordu. '' Huzurlu bir ortam! Hiç bozulmamalı. '' diye mırıldandı sessizce. Gerçekten de öyleydi. Sessiz, ıssız... Çoğu zaman olduğu gibi dolu değildi bu gün Göl Kenarı. Etraftaki tek ses, rüzgarın etkisiyle hışırdayan yaprakların çıkardığı sesti; ve bu ses oldukça huzur verici, rahatlatıcı bir sesti. Ortamın kusursuz atmosferini tamamlıyordu bu sesler. Duru bir göl, baharın renklerini içeren muhteşem ağaçlar, her zaman görülebilen bir durum değildi. Dizelerde de geçtiği gibi; ahenkle mırıldanıyordu rüzgar. Sırtını dayadığı ağaçtan yavaşça uzaklaşarak, göle yaklaştı. Ayağının önündeki ufak bir taşla oynuyordu şimdi. Başını eğdiğinde göldeki aksini gördü. Pürüzsüz tenine vuran güneş ışığı, onu çok daha güzel gösteriyordu. Ela gözleri ise, güneş ışığının etkisi ile yeşil bir renk almıştı. Bir süre gözlerini kapayarak rüzgarı dinledi, sadece rüzgarı... Bu ona öylesine huzur veriyordu ki, içindeki sıkıntı sanki rüzgarla uçup gidiyormuş gibi rahatlıyordu. Gölün kenarında eğilerek su ile oynamaya başladı.
Bir süre göldeki aksine bakarak vakit geçirdi. Bu muhteşem atmosferin büyüsüne kapılmış, hiç ses çıkarmıyordu. İzlediği göl ara ara hareketleniyor, sonra tekrar durgunlaşıyordu. Bu sessizlik, rahatlık tüm benliğini sarmıştı. Yavaşça ayağa kalktı. Etrafa göz atarak gülümsemeye çalıştı. Yapmacık olduğu, zorla, olduğu ne kadar belliydi? Her şeye rağmen içindeki sıkıntı etkisini sürdürüyordu. Her ne kadar azalmış olsa da tamamen yok olmamıştı. Nedendi bu mutsuzluk? Hala anlayabilmiş değildi. Bu düşünceleri aklından atmak istiyordu, ama nafile. Bir süre sonra ayak sesleri ile irkildi. Bu kusursuz sessizlikte fark edemeyeceği ses olamazdı. Başını sakince o yöne çevirdi. Evet, karşısındaki Scarlet'di. Scarlet en yakın arkadaşıydı onun; tüm sıkıntılarını, tüm mutluluklarını paylaşırlardı birbirleriyle. Ancak Scarlert bu gün yeterince üzgün görünüyordu. Ona bir şey söylemeyecekti. O, sevimli yüzü solgundu. Her ne kadar yüzünde bir gülümseme olsa da Madestie anlayabiliyordu. Bu gülümseme, büyük bir hüznün ardından iyi birşeyler görmenin getirdiği gülümsemeydi. Madestie, gözlerindeki şaşkınlığı gizleyemiyordu. Scarlet'i uzun süredir bu şekilde görmemişti. Kısık ve kusursuz bir ses tonuyla '' Scarlet, iyi misin? Solgun görünüyorsun. Bir şey mi oldu? '' dedi. Yüzüne o yapmacık gülümsemeyi tekrar kondurmuştu. Bu sırada neler olmuş olabileceğini düşünüyordu.Scarlet yavaşça Madestie'nin yanına çömeldi. Gizlemeye çalıştığı üzüntüsü, artık belliydi. Scarlet fazla beklemeden '' Biraz dertleşebiliriz sanırım Madestie? Hmm, sana güveniyorum sonuçta sen benim en yakınımsın her şeyden önce söze gerçekten kötü bir hafta olduğuyla başlamak istiyorum. Dörtlerden Richard'ı tanıyor musun? Garcia'yı? '' dedi üzgünce. Onu bu kadar üzebilecek ne olmuş olabilirdi? Madestie'nin tanıdığı Scarlet, çabuk kırılan ve ya üzülen biri değildi. Esen rüzgardan gözlerinin önüne gelen dalgalı saçlarını, cübbesinin cebinden çıkardığı ufak bir lastikle toparladı ve bekletmeden "Hmm, evet. Pek fazla konuşmuşluğumuz yok; ancak tanıyorum. Ne olmuş Richard'a?" dedi, soran bir ifadeyle. Gerçekten ne olmuş olabilirdi? Richard kendi halinde bir Ravenclaw'luydu. Scarlet'i bu kadar üzecek bir şey yapabileceğini düşünmüyordu, Madestie. Şimdi canı iyice sıkılmıştı. Kendi mutsuzluğu bir yana; en sevdiği arkadaşı da mutsuzdu bu gün. Elini Scarlet'in elinin üzerine koyarak yanıtı beklemeye başladı.''O, o... Göl kenarındaydım ve onun, onun Huff'lılardan Angela ile öpüştüğünü gördüm ve o beni farketmedi bile. Bu kadarla kalsa iyi sıradan bir öpücük değildi Madestie, ateşli bir öpücüktü. Sanırım, sanırım sonra benden af dilemeye çalıştı, emin değilim.'' dedi, Scarlet. Bu sözlerin ardından Madestie ne diyeceğini bilemiyordu. İçindeki mutsuzluğun üzerine bu olay, gerçekten onu üzmüştü. Ne diyeceğini bilemez bir şekilde, Scarlet'e bakıyordu. Gözlerindeki anlamsız ifade onun ne kadar mutsuz olduğunu gösteriyordu. Scarlet yavaşça kendini Madestie'nin kollarına attı. Scarlet'i teselli etmek istiyor; ancak ne diyeceğini bilemiyordu. İçindeki sıkıntı daha da büyümüştü. Kollarındaki Scarlet'e daha da sıkı sarılmaya başladı. Onu üzgün görmek en son isteyeceği şeylerdendi. Tebessüm etmeye çalışarak söze başladı: "Ne diyebileceğimi bilmiyorum, Scarlet. Gerçekten çok üzüldüm. Üzülme desem de işe yaramayacak biliyorum; ama... ama en azından artık çok düşünmemeye çalış. Bunlar senin için çok ufak şeyler." Başını omuzundaki Scarlet'e çevirerek, mutsuz yüzüne baktı. Sanki biraz önceye göre daha iyi görünüyordu.
C.tesi Mayıs 02, 2009 9:19 am
