Birdy, gökyüzündeki sessiz dolunayın parıltılarını seyrediyordu.
Trenin raylarda titremesi, muhteşem güzellikteki dolunayın titremesine sebep
oluyordu. Yağmur ise müthişlikler içinde küçük damlalarını vagonun camına
acımasızca fakat bir o kadarda yumuşakça vuruyordu.Rüzgarın uğultusu, camı
şiddetle geçiyor ve ruhunu okşayan bir harp müziği gibi beyinlerde
yankılanıyordu. Geçtikleri ormanlık alan, ailesiyle gittiği Pazar günü
pikniklerini hatırlattı. Kızkardeşi ile birlikte çimenlerin üzerinde koşuşları,
babasının onları omzuna alarak ağaca tırmanması, güneş batarken uçurumda sıra
olup dilek diledikleri anları gözlerinden düşen karpuz çekirdeği büyüklüğündeki
kristal damlayı silerek hatırladı. Birdy evlatlıktı; gerçek ailesini, yaşamını,
kimliğini ve ismini bilmiyordu. Sorunda
buradaydı. Gittiği yeri hiç tanımıyor, yaşam tarzları ve insanları ile ilgili
en küçük bilgi bile bilmiyordu. İnsanların onunla, evlatlık olmasıyla dalga
geçebilecekleri düşünesi onun bir daha kristal dökmesine
neden olmuştu. Başını cama yasladı, rüzgardaki mum
ışığının hayatta kalmaya çalışırken nasıl ruhu titriyorsa bir o kadar titrek
olan ruhunu sessizce bedeninden çıkmasına izin verdi.
Aklından
"Ne yaptığımı
bilmiyorum, ama yapıyorum. Tanrım bu uzun yıllarımda bana yardımcı ol.”
dedi.
Zamanın boş geçmesinden
hoşlanmadığı için bavulundan ders kitaplarını çıkardı.
“Biçim
Değiştirme, İksir, Kehanet, Karanlık Sanatlara Karşı Savunma- KSKS mi ?”
Kitabı eline aldı ve heyecanla
sayfaları değiştirdi. Gri-yeşil gözlerini kitabın sayfalarında hızlıca gezdirdi
ve içinden
“ Ömrümde
duymadığım bir ders. Çok garip, sanırım…”
dedi.
O kendi düşünceleri içinde boğulurken, trenden bir ses
geldi. İsteksizce gri-yeşil gözlerini kitaptan kaldırdı ve koltuktan kalktı.
Kafasını küçük tahta kapıdan dışarıya çıkardı. Bavuluyla homurdanarak gelen
sarışın bir erkek çocuğu vardı. Birdy, gözlerini çocuğa dikmiş, onun nerden
geldiğini anlamaya çalışıyordu. Çocuk tam Birdy’nin yanına geldiğinde durdu ve
“Merhaba,
eğer izin verirsen yanında oturmamda sorun var mı? Heryer dolu olduğu için…”
kafasını sallamakla yetindi. Çocuk
bavulunu üst rafa yerleştirdi ve oturdu.
“Tanışalım. Ben
Bartin. Sen?”
“Birdy”
“1.sınıfsın , sanırım…”
Gözleri buhulandı, dudakları
konuşmak için yeteri kadar iyi değildi. Narin, kan kırmızısı dudakları
konuşacağı sırada titriyor hatta kitleniyordu.
“Sorun ne?”
Kendini tutamayarak ağlamaya
başladı. Gözleri artık gri-yeşil değil siyah-kırmızıydı. Ellerini kalbine
götürdü. İçindeki sesi dinlemek istemiyordu, çünkü o boşlukta uçan bir kelebek
gibi kanat çırpıyordu ama havanın olmadığı biryerde yükselemesi imkansızdı.
Karşısında oturan Bartin yanına geldi ve sırtını sıvazladı.
Bartin’in sıcak bakışı ve onun yanına gelmesi biraz
daha sakşnleştirmişti fırtınayı. Gözlerinden son damla kristali verirken trenin
zeminine cama baktı, son yağmur damlasıda göz yaşı gibi cama küçük bir
tebessümle düştü. Mutlu olacağı zaman dünyanında ona ayaka uyduracağını anladı,
ya da sadece… Düşüncelerini bir kenara bıraktı ve Bartin’e döndü
“Özür
dilerim! Buna ihtiyacım vardı.”
Bartin sıcak gülümsemesini
odadaki her cisme yansıtırken “Sorun değil, ama neden
ağladığını sorabilir miyim?” dedi . Birdy, derin nefes aldı ve ona
güvenebileceğine inandı.
“Ağlamamın sebebi
kim olduğunu bilmemem. Gerçek ailemi , soyumu ve ırkımı.Yeni bir ortama
giriyorum ve bundan utanıyorum. Benimle, geleceğim ve geçmişimle dalga
geçemeleri, kanatlarımın kırılmasına sebep olur. Soyumun, ve benden öncekilerin
tükenmesine…”
“Bu bir sorun
değil! Ailenin kim olduğu, soyunun nereden geldiği ve ırkının neresi olduğu
önemli değil. Sen kendini tanıyorsun. Sen Birdy’sin. Evlatlıksın ama nelerden
hoşlandığını, nelerden korktuğunu ve nelere sahip olduğunu… Hayatına
sahipsin,bedenine,arkadaşlarına,aklına en önemlisi ruhuna… Bu bir soydan daha
önemlidir. Kişiliğin ve özelliklerin! Sen sensin ve seni sen yapanda ailen
değil! Bunu sakın aklından çıkarma!”
Gözlerinin içine
baktı.Gözlerinde, kış güneşinde eriyen kar taneciklerini ve büyüleyici bir
kelebek gördü. Gördüğü kediyi kendine benzetti ve içinden “ Herşey yeni
başlıyor! Özgürsün Yeşil Kelebek!” dedi ve tren camından geleceğine ateşin
mühürlediği umutla baktı.
Cuma Mayıs 01, 2009 11:07 pm
