1. Sezon Kurgusu - Büyülü Ayna -

Konu: 1. Sezon Kurgusu - Büyülü Ayna - Paz Mayıs 03, 2009 7:35 pm

Yaşlı gözlerimi aralayabildiğim kadar araladım. Ne yapıyordum böyle? Karşımda durmuş bana sorular soran bu iki gencin sorularını cevaplıyordum. Onları daha tanımıyordum bile. Bana büyük savaşla ilgili ne sorduklarını duymayı bile istemiyordum. Bu savaş benim hatırlamak istemediğim en acı hatıramdı. Yaklaşık yüz yıl geçmişti üstünden. Tek sağ kalan bendim sanırım. Ama kimse buna emin olamıyordu. Hala karşı taraftan sağ kalanlar ; hatta daha güçlenenler olduğu söyleniyordu. O lanet aynayı yok etmeyi düşünememiştik. Ona bakanların bölündüğünü ve aynadaki yansımalarının yeni bir klon yarattığını... Ama bu doğruydu. Savaşın sonuna doğru öldürdüğüm yüzler yeniden karşıma çıkıyordu. Kendimi delirmiş gibi hissetmiştim. Ama yanımda duran Marcus’un aynı şaşıran gözlerle baktığını görünce delirmediğimi anladım. Bu ayna gördüğüm en büyük lanetle büyülenmişti. Ölümsüz askerler yaratmıyordu. Aslında ölümsüz olmayla uğraşmıyorlardı. İstedikelri kadar aynı kişiyi yaratıyorlardı. Biri ölünce diğeri … Bu hiç durmayacaktı!

Gençlerden kadın olanı o ipeksi sesiyle sordu. “Bu savaş neden çıktı?” Bu soruyu bir kaç gün evvel görüştüğüm , Bakanlık’dan geldiğini söyleyenler de sormuştu. Ölüm döşeğinde elimden geldiğince bilgi vermeye çalışmıştım. Ama bu sefer karşımdakilere elimden geldiğince sessiz kalmaya çalışıyordum. Yanda kapının zorlandığnı duyuyordum. Ama adamla kadın bu sesleri hiç duymuyor belki de aldırmıyordu. Beni bu odaya , tutsak olduğum yatağımla hapsetmişlerdi. Cevaplarını almadan bırakmayacaklarını biliyordum. Hatta ölmeme bile izin vermeyeceklerdi. Bu yüzden elimden bir şey gelmediğinden savaşın neden çıktığını anlatmaya başladım.”Başta bir güç savaşıydı. O zamanların Lord’u olduğunu idda eden kişi..” Bunu tükürerek söylemiştim.”Mürtilerinin hepsine tek bir şey vaat etmişti. Sonsuz yaşam!”

Bunu duyduklarında ikisininde yanımda bir kağıt gibi sallandığını hissettim. Bu da o sonsuzluğu istediklerini ortaya çıkarıyordu. Ancak buna aldırmamaya çalışarak gözlerimi kapattım ve o karanlık günleri hatırlayarak devam ettim.” Ama bu bilinen bir yaşam değildi. Bir aynanın laneti sayesinde ölen bedeninin yerine yenisi yaratılıyordu. Beden gene aynı canlılığıyla kalıyor , hatıraların ve zihnin istediğin kadar genişleyip sonsuzlaşıyor. Böyle bir bilgi ve yaşamı Allah biliyor ya ben bile isterdim. Ama o zaman kendini buna kaptırmayan azınlık bir gruptuk. Herkezin tek istediğinin o büyük yaşam olduğunu biliyordum. O yüzden o büyük savaş başladı. Lord…” Gene ağzımdan tükürükler saçıyordum. Bunu her yaptığımda kızın yanında ki adamın yüzünün daha fazla sertleştiğini biliyordum. Ama ona aldırmadım.”..başta Bakanlığa saldırdı. Oradaki ufak grubu hakladık ama sonra yenileri geldi. Başta her yüzü birkaç defa gördüğüme emin olamadım. Ama sonra delirdiğimi düşünerek bunu farkettim. Ama delirmemiştim , gerçekten o lanetli alet işe yarıyordu. Savaşçılar her geldiklerinde daha güçlü oluyorlardı. Büyük savaş neredeyse aylar sürdü. Ama sonunda biri casusluk yaptı. Bizim tarafımıza geçmişti. Bu sevindirici bir haberdi. Aynayı bir gece nöbetinde en güçlü büyüsünü kullanarak son nefesine kadar kimsenin bilmediği bir yere taşımıştı. Söylenenlere gore hala cesedi aynanın önünde dururmuş. Bu yüzden her on yılda bir yanında bir ceset daha yığılıyormuş. Ayna hala vazgeçmemiş. Ama Lord aynayı kaybettiğine vazgeçti , daha doğrusu vazgeçmek zorunda kaldı. Askerlerinin hepsini artık yere sermiştik. Gücümüz kalmamıştı. Ama onunda işi bitmişti!” Artık sesimde bir zafer edası vardı. Bu büyük mutluluğumu bu kadın ile adamın paylaşmadığını yüzlerinden görebiliyordum. Aslında bunu düşünmek istemiyordum. Çünkü bu işin sonunda buradan sağ çıkamamak vardı. Ama kadın gene aynı sıradan ses tonuyla sordu.”Bu ayna nerde?”

Derin bir iç çektim. Aslında o bu davranışımdan anlamış olsa da onu onaylamak istiyordum. Bu yüzden yaşlı ağzımın elverdiği kadar yüksek bir sesle “Evet, kimse bilmiyor.” Diye soludum. Bunu söylerken kadının titrediğine yemin edebilirdim. Adam hiç olmadığı kadar kasıldı. Dudakları artık bir çizgi halini almıştı. Kadın bir umutla “Bir ip ucu var mı?” diye sordu. Ben gene aynı kısık sesle “Hayır..” diye yanıtladım. Kelimenin sonunda sesim artık iyice kısılarak kaybolmuştu. Kadın derin bir nefes aldı. Umudu kalmadığı açıktı. Ancak bir yolunu bulmak istediğini gözlerinden okuyabiliyordum. Benim yaşlı bedenim artık kaldıramayacaktı. Bunun farkındaydım. Ama yapabilirsem bu ikiliyi yenmek için Bakanlığa yardım edecektim. Gerçi bunu şu an bile yapamamıştım. Artık çok geçti. İstedikleri her şeyi almışlardı. Bu yüzden sonun geldiğini anladım. Bedenimi sıktım ve o lanetli sözcükleri bekledim. Ama onun yerine gene aynı sakin ses tonu geldi kulağıma.”Bilgi için teşekkürler.”

Bir daha ses gelmedi. Bu kadar mıydı? Bir kaç soru sorup bırakmışlar mıydı? Buna nasıl inanacaktım? Gözlerimi açsam hala orada olurlar mıydı? Hiç ses gelmeyince açmak zorunda kaldım. Gördüğüm manzara beni şok etmişti. Kapının önünde yatan bir kaç ceset vardı. Kapı ardına kadar açılmıştı. Kapının üstünde kanla yazılmış tek bir not vardı.“Savaş başlıyor!”

Sizde tarafınızı seçin! Hangi tarafta olacaksınız? Neden bu tarafdasınız? Yenebilecek olan taraf hangisi? Bu ayna nerde? Gerçekten ne işe yarıyor? İşte tüm bunları öğrenmek için sizde aramıza katılın. Saflarınızı belirleyin. Çünkü "Savaş Başlıyor!"

- Phoenix Yönetimi -