Geçmişi sorgulamaktan, zamanın içinde yok olmaktan sıkılmıştı artık. Geçmişe karşı bir özlem vardı içinde. Sebepsiz yere geçmişe dönmek ve bazı hatalarını ortadan kaldırmak istiyordu. Özlüyordu, evet. Ama neyi ? Bunun cevabını kendisine bir türlü veremiyordu. Moskova'dan dönmüştü artık. Yıllarını orada eskittikten sonra, yeni bir sayfaydı tüm istediği. Uzun bir yolculuk geçirmişti. Arkadaşlarından, çevresinden kopma fikri ona başlarda çok zor gibi görünmüştü. Ama şimdi kimse yoktu hayatında. Bazı konularda pişmandı evet. Ama en azından şunu biliyordu.' İçinde arkadaşlarına karşı bir özlem yoktu.' Bu his başka bir şeydi. Ama neydi ? Moskova'ya oldukça uzak olan bir yere taşındı o da. Tol Eressa .. Daha önce adını dahi bilmediği bu şehire gelmişti. Geçmişin izlerini üzerinden silebilmek için oyalanabileceği küçük bir bar açtı kendisine. Şirin mi şirin bir bar. Geleni gideni eksik olmuyor. Çalışanları müşterilerle oyalanırken o da hep odasına çekilir, pencere kenarından dışarıyı izlerdi. Gelecek birini beklerdi. Ama yoktu kimse. İstediği kişi yıllardır uğramıyordu ya yine de umutsuzca bekliyordu.
Vakit o vakit ki kapı da bir gümbürtüdür kopuyordu. Pencereden aşağıya sarkıttı kafasını. Ama dışarıda ki gürültüden eser bir görüntü yoktu. Sarhoş birisinin mekandan zorla atıldığını düşündü Stesha. Bu saatler de böyle şeylerin olması doğaldı. İçkiyi abartanlar, sağa sola sarkanlar, mekanı dağıtmaya çalışanlar.. Hep aynı şey işte. Kafasını pencerenin pervazına gömdü. Aşağıdan göğü süzüyordu. Yıldız kümeleri daha da bir parlaktı bu gece. Gökyüzü tüm zerafeti ile büyülüyordu gene.
Odasına doğru birisi yaklaşıyordu. Hatta bir değil birkaç kişi geliyordu sert adımlarla. Çalışanlardan birisi yeni bir maruzatla geliyor diye düşünürken kapı içeriye doğru savruldu. Hemen yerinden fırladı. Eli istemsizce asasına yöneldi. Cebinden hızlıca çıkardı. Ama o yalıtımla göremediği, seçemediği yüz şimdi çok net bir şekilde görünüyordu. Gördüğü tabloya inanamadı. Gelen zihnini rahatsız eden kişi Max idi. Evet, buydu işte. Özlem ona karşıydı. Moskova dan onun için kaçıp buralara gelmişti. Ama şimdi onun burada ne işi vardı ? Hem o yanında getirdiği pis sürtük de kimdi ? Sevgili yapmıştı herhalde kendisine. Stesha için bir yenilgiydi bu. Ama kimseyle savaşacak hali yoktu şu an. Çok yorgundu..
"Merhaba bebeğim! Uzun zaman oldu... Ama hiç değişmemişsin."
Lalala.. Her zaman ki Max. Nezaket nedir bilmeyen, kaba saba herifin teki ! İçeriye soyguna girer gibi girmiş, izin dahi almadan koltuğa kendisini atmıştı. Ne demesini bekliyordu ki Stesha'nın. Seni çok özledim falan mı ? Eğer öyle bir şey bekliyorsa daha çok bekler. Çünkü şu yanında ki kadından da kendisinden de çok rahatsız olmuştu. Bir de şu kapıda ki olay çıkarışını da sayarsak, gelir gelmez tüm kredilerini tüketmişti. Of Max ! Yine bir yıkım yaratmaya gelmişti anlaşılan. Aklınca her zaman yaptığını yapacak, sonra da birşey demeden çekip gidecekti. Öyle mi ? Yok öyle şey olmaz artık. Stesha akıllanmıştı. Ona en büyük yıkımı yaratan adamı asla affetmeyecekti. Bir de pişkin pişkin karşısında sigara tüttürmesi yok muydu ? Herkesin korkulu rüyası olması, onu çok keyiflendiriyor gibiydi. Kendinde bir güç bulmuş, oturması dahi değişmişti. Kendisini önemser olmuş, burnu büyümüştü. Ah tabi bir de fiyakası. Eskiden daha iyi gibiydi. Şimdi kara çalılardan bir farkı yok gibiydi. Daha fazla bu sessizliğin sürmesine izin vermeyecekti. Bu durumdan sıkılmaya başlamıştı. Elinde sıkıca kavradığı asasını gevşetip, cebine yerleştirdi. Ardından saçlarını savurarak Max'a doğru bir hamle yaptı. Adamın kılı bile kıpırdamamıştı. Onu cüppesinden yakaladı ve ayağa kaldırdı. Yüzüne karşı söylemek istediği o kadar çok şey vardı ki. Yalnızca şu an bunları dile getirmek için doğru zaman değildi. Ellerini biraz daha gevşetti. - çok sıktığını farketti.- Ne de olsa eski sevgilisiydi. Hala acıma duygusu yok olmamıştı içersinde. Bir de içinde bir türlü yok olmayan sevgisini düşünürsek ..
'' Şu yalamalarını da alıp defol git ! ''
Dedi. Yılların öfkesi üzerine birikmişti. Kendisi bile neler yapabileceğini kestiremiyordu. Canı çok yanıyordu. Bu pervasız adama hala deliler gibi aşıktı. Bunun ne kadar saçma olduğunu biliyordu elbette. Ama yüreğine hakim olamıyordu. Yaşadıkları gözlerinin önüne geliyordu. Bunu her düşündüğünde içi yanıyordu. Biliyordu, anlamsızdı. ona değmezdi. Hayatını tek düze ilerletemeyen birinden ne bekleyebilirdi ki ?
Paz Mayıs 03, 2009 4:31 pm
