Artık her şey bitmişti. Günler solmuştu. Tutunacak bir dal kalmamıştı. Nereye baksa bağırış, kavga vardı. İşte Decémber böyle bir yerde büyümeye devam ediyordu. Her gününü lanetle geçiriyordu. Bir başkasının evinde, o küçücük odasında, her gün bir mucize bekliyordu. Ailesini çok özlemişti. Belki ailesi yanında olsa bunlar olmayacaktı. Oysa abisi, ikizi, annesi, babası olsa her gün hakaret yemekten kurtulurdu. Ama yoklardı! Buna alışmak lazımdı. Decémber'ı bir ailenin yanına bir süreliğine bırakmışlardı. Ama o bir süre çoktan geçmişti. İlk günlerde umutlu olan kız şimdi, umutsuz, güçsüz birine dönüşmüştü. Her geçen gün ölüme yaklaştığını hissediyordu. O yaklaşımı istiyordu da! Onun için böyle bir hayatta yaşamaktansa ölmek daha iyiydi. Yine her zaman olduğu gibi o iğrenç geçici ailesi Decémber'ı yemeğe çağırıyordu. Eski püskü yorganını üzerinden attı ve o berbat sesler çıkaran merdivenlerden yavaşça inmeye başladı. Merdivenler 'gıç gıç' sesler çıkarıyordu ve bu sesler geceleri daha korkunçlaşıyordu. Yanlarında yaşadığı ailenin durumu iyiydi. Ama Decémber'a durumlarının kötü olduğunu söylüyorlardı. Fakat Decémber inanmıyordu. Zaten inanılacak gibi değildi. Mugglelara ait son model araba, yeni çıkan elbiseler… Bunlara sahip olan bir aile nasıl fakir olabilirdi ki? Decémber aşağıya indiğinde o kötü yaratıklar hemen ona bakmışlardı.
Masada ki tepsiyi gösterip kendi yemeklerine dönmüşlerdi. Decémber tepsiyi aldı ve yine o iğrenç sesler çıkaran merdivenlerden yukarıya küçük odasına çıkmaya başladı. Hava kararıyordu. Dışarıda ki çocuklar teker teker sokağa çıkıyorlardı. Ne kadar da çok isterdi, onlarla oynamayı. Odasına girince tepsiyi masaya koydu ve penceresini açıp sokakta ki çocuklara baktı. *Keşke izin verseler de bende onlarla oynasam* diye geçirdi içinden. Okulunda pek kimseyle konuşmazdı. Oturduğu sıradan hiç kalkmazdı. Sınıfın birincisiydi. Ama sadece gerektiği yerde konuştuğu için okulda ona hayalet derlerdi. Tam pencerenin önünden kalkıp yemeğini yiyecekti ki, dışarıdan bir ses duydu. "Decémber hadi sende gel" diye... Decémber o kadar çok sevinmişti ki, belki manevi ailesinden izin alabilirse sokakta diğer çocuklarla oyun oynayabilirdi. Heyecanla merdivenlerden indi mutfağın kapsına gelince kendisine çeki düzen verdi ve:
"Şeey! Rahatsız ettiğim için özür dilerim! Ama biraz dışarıda oyun oynayabilir miyim ? Lütfen kapının önünden asla ayrılmam.” dedi ve verecek cevabı beklemeye başladı. Manevi annesi ve babası Decémber'ı süzdükten sonra birbirlerinin kulaklarına bir şeyler fısıldayıp:
"Tamam ama yarım saat sonra seni çağıracağım!" dedi. Decémber neye uğradığını şaşırdı. İlk defa olumlu bir şey duymuştu bu insanlardan.
Sevinçten sıcak bir gülümseme attıktan sonra:
"Çok teşekkür ederim! Emin olun yarım saat sonra evde olacağım!" dedi. Sonra ise evden çıkıp çocukların yanına geldi. İki kız, üç erkek çocuğu vardı. Decémber'da gelince eşitlendi. Herkes Decémber'a sevgi ile yaklaşıyordu. Ama içlerinden bir erkek çocuğu Decémber ile hiç konuşmuyordu. Hep somurtuyordu. Bu herkesin dikkatini çekmişti. Decémber çocuğa yaklaştı ve:
"Benden neden nefret ediyorsun ki? Ben sana ne yaptım?" dedi. Ama çocuk onu dinlemeden itti. Yere kapaklanmıştı. Üstelik kolu çok acıyordu. İşte şimdi gerçekten kızmıştı. Yerden kalkıp saatine baktı. Buna herkes şaşırmıştı. Kavganın ortasında saate bakmak çok garipti. Daha 20 dakikası vardı. Çocuğa baktı ve :
"Pislik! Bunu sen istedin!" deyip çocuğa tekme attı. Sonra geriye çekilip eve doğru koşamaya başladı ama eve varamadan çocuk Decémber'a çelme taktı ve Decémber yere kapaklandı. Ağzından kan geliyordu. Üstelik kaşı yarılmıştı. Ne yapacağını bilmiyordu. Yerde nefes almaya çalışıyordu. Yavaş yavaş yerden kalktı ve çocuğun arkasından sinsice gidip hızlı bir şekilde beline vurdu. Çocuk az öteye fırlamıştı. Decémber güldü ve hızla eve koşamaya başladı. Çocuk daha yerde yatıyordu. Eve adımlar kalmıştı ki bir araba sesi duydu.
Ses çok yakından geliyordu. Araba tam çarpacaktı ki biri uçarak Decémber'ı kucaklayıp evin önüne koymuştu. Decémber etrafına bakındı, çocuklar yoktu. Sadece yere kapaklanan çocuk hızla oradan uzaklaşıyordu. Yanında bir adam vardı. Elinde süpürgesi ile sıcak bir gülümseme veriyordu Decémber'a... Decémber korkup geriye çekildi. Tanımadığı kişilerle konuşmuyordu. Bunu manevi babası öğretmişti. Adam Decémber'a yaklaştı. Cebinden bir mektup çıkarıp uzattı. Decémber korku ile mektubu aldı. Mektubu yavaşça açtı ve okumaya başladı."Sayın Decémber Xarlanna Widmore;
1 Eylülde başlayan Hogwarts Cadılık ve Büyücülük Okulu tarafından okulumuzda ders görmek için çağırılıyorsunuz.
Saygılarımla Albus Dumbledore" Bunları okuduktan sonra sevinçten gözleri dolmuştu. Yıllardır beklediği an gelmişti. Az da olsa büyü dünyasını biliyordu. Ailesi orada tanılan ailelerden birsiydi. Hemen eve koştu. Zili ısrarla çalıyordu. Manevi annesi kapıyı sinirle açtı ve:
"Ne var ne istiyorsun ?" dedi. Decémber onu hiç dinlemeden odasına koştu. Bavulunu alıp bütün giysilerini, eşyalarını bavuluna koydu. Sonra bavulu alıp aşağıya hoplaya zıplaya indi. Adam onu kapıda bekliyordu. Manevi ailesi korkmuştu. Ama bunun olacağını bildikleri için ses çıkarmadılar.
Bavulunu adamın yanına koydu ve manevi ailesinin yanına geçti ve onlara sarılıp:
"Çok teşekkür ederim! Beni bu yaşıma kadar büyüttünüz. Ama şimdi kendi dünyama dönmeliyim. Buraya uğrayacağım. Tabi isterseniz!." dedi ve gözleri doldu. Aynı şekilde ailenin de. Ne kadar da Decémber’a kötü davransalar da Decémber onları seviyordu. Aile güldü ve:
"Tabi ki canım!" dediler. Decémber gülümsedi ve adamın yanına geçti, bavulunu eline aldı. Sonra ise gülümseyerek:
"Hoşçakalın..." dedi. Artık her şey değişmişti. Şimdi ait olduğu yere gidiyordu. Decémber’ı artık güzel bir hayat bekliyordu...
C.tesi Mayıs 02, 2009 4:15 pm
